Kościoł
Murowany kościół pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny powstał na przełomie XV i XVI wieku, z inicjatywy starosty stężyckiego Stanisława Tarły. Był przebudowywany po pożarach w 1638 oraz 1757 roku, uzyskując dzisiejszy wygląd pod koniec XVII wieku.
Rys historyczny
Z fragmentów książki BOBROWNIKI 1485 -1988, ks. Jerzy Zychora, Edward Wąsik, Antoni Wójcicki, Towarzystwo Przyjaciół Bobrownik wydanej w 1989.
O istnieniu pierwszego drewnianego kościoła w Bobrownikach przed 1488 r. świadczy wzmianka o nim w akcie lokacyjnym miasta Bobrowniki. Nie odnaleziono żadnego dokumentu stwierdzającego kiedy i przez kogo zbudowany został pierwszy drewniany kościół. Mogli go zbudować ówcześni właściciele tych dóbr, bądź benedyktyni sieciechowscy, którzy w swych założeniach programowych mieli za zadanie budowanie nowych świątyń. Wiadomo jednak , że przed 1485 r. istniał w Bobrownikach drewniany, konsekrowany kościół, który był kościołem filialnym kościoła parafialnego w Stężycy pod wezwaniem św. Marcina bpa. Według legendy o powstaniu kościoła w Bobrownikach, miał on być wzniesiony w miejscu istniejącej dawniej świątyni pogańskiej.
Stanisław Tarło po założeniu miasta Bobrowniki chciał ze swoich dóbr uczynić niezależną jednostkę administracyjną. Podjął budowę nowego kościoła – w tym celu od 1487 r. przystąpił do gromadzenia materiałów potrzebnych do wzniesienia nowej świątyni. W 1503 zrealizował swoje założenie dotyczące utworzenia samodzielnej parafii w Bobrownikach. Budowę rozpoczętą po śmierci Stanisława Tarły w 1516 r. dokończył jego syn Gabriel Tarło kasztelan radomski, który w podziemiach kościoła przygotował kryptę, gdzie spoczęli jego rodzice Stanisław i Małgorzata Tarłowie. Można założyć, że zakończenie budowy najstarszej części kościoła nastąpiło około roku 1520. Kościół drewniany został prawdopodobnie rozebrany po wzniesieniu kościoła murowanego. Zakończenie budowy kościoła murowanego przyjmuje się na rok 1632.
Po pożarze z 1635 roku, ówczesny pleban ks. Stanisław Dmochowski dobudował do ocalałych po nim murów obecną wschodnią część kościoła, nieco węższą od dawnej i dobudował zakrystię oraz kaplicę po lewej stronie nawy głównej. W tym czasie został także pobudowany mur obronny wokół kościoła z czterema narożnymi basztami obronnymi i piątą najwyższą i największą basztą obronną – dzwonnicą.
Kolejne przebudowy miały miejsce po pożarach, przed 1721 r. oraz 1757 r. Po odbudowaniu przez ks. Strykowskiego, konsekrowany został w 1790 roku przez Bpa Mikołaja Oborskiego, sufragana krakowskiego.